Een klein jongetje in een grote oorlog

Wat doet oorlog met een kind? Hoe maakt een kind de hongerwinter mee? Wat maakte zo’n indruk dat de beelden veertig jaar later nog onuitwisbaar zijn?

‘Zeemeeuwen kun je niet eten’ neemt ons mee in de oorlog van Aad Jongbloed, een Leids jongetje dat tijdens het laatste jaar van de Tweede Wereldoorlog acht jaar oud was. Hij werd in 1936 geboren in de Van ‘t Hoffstraat in Leiden. Als kleuter zag hij in die buurt de bommen vallen. Als opgeschoten jongetje maakte hij het einde van de bezetting mee. In de tussenliggende jaren zag hij meer lijken, meer wanhopige mensen, meer helden en meer verraders dan anderen in een lang leven. De oorlog was voor hem een mengeling van spannende en gruwelijke gebeurtenissen. Zijn belevenissen worden beschreven in dit bijzondere boekje.

De verhalen van Aad Jongbloed werden twintig jaar na zijn dood gevonden door zijn weduwe Lia Jongbloed-Van Nuys. Zij was net als Aad journalist en heeft de verhalen, samen met hun dochters Marte, schrijfster en docent, en Lieke, ook journaliste, geredigeerd..

De emotie en verwondering die spreken uit de verhalen van Aad Jongbloed laten ons de oorlog beleven door de ogen van een kleine jongen en brengen het gevoel over hoe het was om erbij te zijn, een gevoel dat feitelijke verslagen en bronnen in archieven niet kunnen overbrengen.