Dit is het autobiografische verhaal van de auteur (1940) over zijn twee moeders, hun leven en lijden tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indië, en de daarop aansluitende vrijheidsrevolutie van de Indonesiërs, de zg. "Bersiap!"

Als peuter en kleuter werd hij met zijn moeder Doortje, tante Ans en zijn grootmoeder in Japanse interneringskampen op Java gevangen gezet. Doortje hield in het kamp twee dagboeken bij waarvan de auteur de laatste pas in 1994 vindt, na het overlijden van Ans. Geïnspireerd door de op onvoorstelbaar ingetogen wijze geschreven dagboeken geeft Bouwman ons, aan de hand van fragmenten daaruit, een beeld van de enorme levenskracht van de vrouwen en moeders om hem heen. Doortje overlijdt 3 maanden vóór de Japanse capitulatie en Ans neemt de zorg voor hem over.

Als de familie na de bevrijding weer thuis is in Soerabaia, begint voor Ans opnieuw op huiveringwekkende wijze de levensstrijd tijdens de bersiap-periode, eerst in de "slag om Soerabaia", daarna in een Indonesisch interneringskamp.

Deze 4de druk is uitgebreid met een 8ste hoofdstuk onder de titel "Mijn omzien in verwondering" waarin de auteur ons meeneemt in zijn zoektocht naar het antwoord op de vraag hoe het zover heeft kunnen komen en welke organisaties en personen van het oorlogstoneel van essentieel belang zijn geweest voor het wel en wee van de slachtoffers, gedetineerden, "troostmeisjes" en dwangarbeiders. Dit hoofdstuk vormt daarmee tevens een context voor wat in de rest van het boek is geschreven.

….dit boek heeft me echt getroffen en ik heb het een speciale plaats gegeven in mijn boekenkast tussen de andere boeken over de geschiedenis van Indië… Hella Haasse

Knap en ontroerend! Juist de ingehouden toon is sterk, matter of fact, afgewisseld met dagboek. Het is echt een document over de bersiap geworden, van het soort waarvan er maar weinig zijn. Adriaan van Dis

Het meesterlijke van dit deels documentaire, deels uit eigen ervaringen ontstane boek is dat de humor, noch de emoties ontbreken. Lillian Ducelle in Moesson

Ik lees allang geen kampboeken meer. De meesten zijn slecht geschreven, zeer subjectief, ze ontberen diepte en zijn niet zelden historisch van weinig waarde. Deze kwalificaties gelden nadrukkelijk niet voor Rob Bouwman. Het is hem gelukt een zeer lezenswaardig, goed gedocumenteerd en fascinerend boek te schrijven. Peter Schumacher

Het is een vlot geschreven boek dat leest als een trein. De emotie siddert onder de oppervlakte, maar is nergens theatraal of hinderlijk….Kortom, het boek nodigt uit om meer ‘droge` historische literatuur te zoeken en dat is bijzonder! Maria van Haperen in Kleio, tijdschrift voor docenten in Geschiedenis en Staatsinrichting.